Zo, afgelopen woensdag dan eindelijk op het vliegtuig gestapt naar het mooie Indonesië. Na vele voorbereidingen en evenzoveel wijzigingen te hebben aangebracht, aangekomen op Schiphol. Carel werd gebracht door Ans en ikzelf had een zware delegatie bij, te weten Diana, Anthony, Elisabeth en Valentino en Jasmijne. Ook Kate kwam ons nog even uitzwaaien. Man, man, man, wat komt er een hoop bij kijken bij zo’n trip. Nadat we elkaar in de centrale hal hadden gevonden, doorgelopen naar de incheckbalie en aangesloten bij de lange rij wachtenden. Aangezien tegenwoordig veel mensen dit via internet doen, was deze rij vele malen langer dan de mensen die het op “gewoon” Schiphol doen. Na afscheid te hebben genomen (voor de tweede keer voor 3 weken dit jaar van Valentino en Jasmijne, wat me heel zwaar viel) konden Carel en ik onze handbagage afgeven en werd deze doorgelicht. Omdat ik medisch apparatuur bij had en deze op de transportband zette, meldde ik dat aan de balie met de vraag of men mijn medische verklaring en de douanepapieren wilden zien. Dit was niet nodig volgens een uiterst vriendelijke en goedlachse Surinaamse collega-beveiliger. Hij kende het apparaat wel en had er al meerdere gezien. Hij kwam ze “aan de lopende band tegen” zei hij met een brede grijns waarbij hij zijn hagelwitte tanden ontblootte. Hierna onze stoelen opgezocht in het vliegtuig waarbij ik me verbaasde dat er nog zoveel mensen binnenkwamen. Enigszins ongerust meldde ik Carel dat ik toch echt niet van plan was iemand op schoot te nemen. 

Na een vlucht van 14 uur landden we volgens schema op vliegveld Jakarta CKG alwaar we werden opgewacht door familie van Betty Falkenburg, te weten Umay en Kishi en nog een tante wiens naam ons helaas is ontschoten en Chris de chauffeur.

Tijdens de rit van het vliegveld naar het hotel heb ik me hevig verbaasd over het immens drukke verkeer in Jakarta en de grote aanwezigheid van brommers, scooters en motoren. Ook viel me op dat er zo veelvuldig werd getoeterd. Als de claxon op batterijen zou werken zou ieder voertuig wel een sixpack aan batterijen in het dashboard met zich mee moeten voeren. Maar ondanks deze drukte geen ongeval of wrijving tussen de weggebruikers kunnen constateren. Prachtig om te zien hoe geduldig men is en elkaar met respect benadert. Nadat op uiterst voorzichtige en deskundige wijze Chris, de chauffeur ons door het drukke verkeer van Jakarta naar ons hotel had geloodst, konden we ons even opfrissen alvorens met hetzelfde gezelschap uit eten te gaan in een prachtig restaurant dat niet alleen uitblonk door de mooie entourage maar ook door de zeer smakelijke en mooi opgediende gerechten. Tijdens dit gezellige en informele samenzijn ook nog even het programma doorgenomen en nieuwe afspraken gemaakt. Geweldig zo spontaan en hartelijk de inbreng van onze nieuwe verworven Indonesische vrienden was.