Belangrijk ook waren de diplomatieke betrekkingen met Denemarken en de lokale Defensieattachés van de andere landen. Gillian en ik hebben genoten van de stijlvolle ontvangsten, de werkbezoeken en de onvermijdelijke diners. In ons huis in Vedbaek, vlakbij Kopen hagen, hebben wij diverse gasten mogen ontvangen. Gedenkwaardig is een diner toen we – heel ongebruikelijk in diplomatieke kringen – onder andere de Ambassadeurs van Estland, Letland, Litouwen en Indonesië als eregasten hadden.

Men sloot graag aan bij onze diners, die zich onderscheiden door de informele sfeer. Een belangrijke, zo niet de belangrijkste, reden was toch wel dat mijn schoonmoeder, Lien Kessels-Kho, steevast voor een onvolprezen rijsttafel zorgde. Die werd altijd zeer gewaardeerd. Bij aankomst liepen gasten vaak eerst door naar de keuken om Lien te begroeten. Vervolgens zochten ze naar schoonvader Har Kessels, die altijd vol verhalen zat. Vooral de Deense hoge officieren waren geïnteresseerd in zijn persoonlijke ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië en Japan. Tenslotte begroetten ze dan Gillian en mij. Wat een mooie waardering voor hen!

Aan het eind van de avond zette ik Lien dan in het zonnetje om haar – te midden van de aanwezigen – te bedanken voor de heerlijke maaltijd. Ze kreeg dan steevast een hartelijk applaus van de gasten. ‘Ons Moeder zeej nog: “Doe da nou nie!”,  maar ik deej het toch’. Stiekem genoot ze van die momenten. Ze denkt er nu nog met veel plezier aan terug. En ik ook.

Onze toenmalige Ambassadeur te Kopenhagen, Excellentie Jan Fietelaars (+), vroeg regelmatig wanneer mijn schoonouders er weer waren, want dan kwam hij graag de zelfgemaakte sambal halen. En als er lempers of loempia’s waren, kwam hij onmiddellijk om ze, zittend op de grond, met smaak te verorberen. Met Har en Lien haalde hij herinneringen op en spraken ze over hun tijd in Nederlands-Indië en Nederlands Nieuw-Guinea.