Oma kwam in 1950 naar Nederland, met mijn toekomstige moeder, Mathilde Cornelia Verstift en haar jongere broertjes. Samen hebben zij in Jappenkampen en Bersiap-kampen veel ellende, honger, geweld en onveiligheid moeten doorstaan.

 

Ooit vertelde Oma mij wel eens iets, als we samen gezeten op de vloer van haar keuken aten: met onze handen, witte rijst met gestoomde blaadjes kool en de tjobek met eigengemaakte sambal tussen ons in. Ik herinner me die keren nog goed: ik mocht rijst scheppen uit de grote baal in de voorraadkast, die helemaal volgestouwd was met eten (terwijl de supermarkt om de hoek was). Oma wilde NOOIT meer mis grijpen en was op een derde wereldoorlog voorbereid.

 

 

Oma heeft niet lang van haar schamele pensioentje kunnen genieten, Zeker ook niet, omdat de Nederlandse overheid daarop jarenlang 60% heeft ingehouden voor de terugbetaling van de kosten van de overtocht, onderbrenging in een pension, kleding en huisraad. Geen wonder dat ze zich niet welkom voelde in het kille ‘vaderland’.